(…) Językowa wrażliwość autora przekłada się na wyjawienie sensów zwykle ukrywanych pod powierzchnią słowa, na obnażenie miejsc tkliwych, bolących jak wyrzut sumienia, poczucie wstydu, doświadczenie bezradności. Wiersze Erazma Sokołowskiego obrazują dławiącą niepewność człowieka stojącego wobec niezmierzonej ofiary, powątpiewającego w jej cel, odpychającego od siebie jej ostateczne przesłanie. Są bolesną wędrówką, odbywaną pod postaciami Judasza, Szymona Cyrenejczyka, Abrahama wiodącego Izaaka na śmierć, skazanego razem z Jezusem łotra… Jej kresem okazuje się ufność, wiara w przebudzenie i poczucie zniewalającej wdzięczności, wyrażone w czystej formie poetyckiej.
